(Αυτο)Καταστροφικά Πειρά(γ)ματα

Θέλω να γράψω κάτι.
Για σένα.
Αλλά βαριέμαι να γράφω.
Βαριέμαι και να σκεφτώ.
Θα στα λεγα, αλλά είσαι μακριά.
Και δε θα ‘σαι ποτέ εδώ.
Κρίνοντας.
Ανάμεσα, παραπατώντας
σε αβεβαιότητα και σταθερότητα,
προσπαθώ να ισορροπήσω.
Και το αποτέλεσμα,
το χάος.
Τελικά κατάφερα να γράψω.
Εγώ θέλω εδώ,
ενώ εσύ δε ξέρεις.
Και καταβάθος δε ξέρω ούτε εγώ.
Κι αυτό είναι το μαγικό.
Με ανέχομαι τόσα χρόνια.
Και με τρώει αν βρω αυτό που θέλω,
αν νιώσω τελικά την πληρότητα που το βρήκα.
Ή μετά από όλα αυτά τα χρόνια,
συναισθηματικών κενών,
απομόνωσης και απογοήτευσης,
με αγκάλιασε με τα αγκαθωτά της χέρια η απάθεια.
Όταν ενώνεις δύο ασταθή υλικά,
το αποτέλεσμα ίσως είναι καταστροφικό.
Το ελκυστικό, όμως, με τα πειράματα
είναι το αβέβαιο της κατάληξης.
Ας επιχειρήσουμε.
Μέχρι να καταστρέψει ο ένας τον άλλον
ή την αυτοκαταστροφή και των δύο.