Μπίτερσουιτ Σύμφονι

Τα μάτια σου είναι ένα ξεχωριστό είδος τέχνης.
Αυτό που δεν το ξέρω, μα θέλω να το μάθω.
Λεπτομερώς.
Ο ποιητής είναι συνδεδεμένος με την μούσα του και το αντίστροφο.
Εξ' ορισμού.
Διαφορετικά κανείς δεν είναι ολοκληρωμένος.
Τα θέλω και οι συνθήκες.
Οι συγκυρίες που πάντα κουράζουν.
Και ο συσχετισμός δυνάμεων που άλλη μία φορά δεν είναι με το μέρος σου.
Μα ως πρωτοπορία αυτή είναι η αποστολή σου, στο κάτω κάτω.
Να τον αλλάξεις.
Υποθέσεις και σκέψεις για την κατάληξη,
όταν η αφετηρία ακόμα μοιάζει θολή.
Το τέλος όμως είναι η μαγεία,
μόνο αν έχεις κουραστεί από τη διαδρομή.
Κι εγώ όποτε σε βλέπω κρατώ την αναπνοή μου,
για να μη λαχανιάσω.

Αμφίβολη απόρριψη

Επ, τι λέει;
Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Δεν τα λέμε συχνά πια.
Ακόμα με ψάχνω,
αν και πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο.
Τι με προβληματίζει;
Το ότι φοβάμαι να παραδεχτώ ορισμένα πράγματα.
Φοβάμαι να με παραδεχτώ.
Γιατί;
Ε, οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Άστα τώρα αυτά.
Εσύ, ποια τα νέα σου;
Ναι μαλακία ερώτηση, ξέρω.
Άβολη και ποτέ δεν ενδιαφέρεται κανείς για την απάντηση.
Άλλωστε, τα ίδια θα απαντήσεις ξερά.
Τρώω αμφιβολίες για να γεμίζω τον χρόνο μου.
Κι αν αγαπήσεις,
να 'σαι έτοιμος να ανοίξεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κι αν με αγαπήσεις,
να 'σαι έτοιμη να το παραδεχθείς.
Η ανασφάλεια δεν μου αφήνει χώρο για υπονοούμενα,
αν και οι αμφιβολίες πάντα θα υπάρχουν.
Ποιος θα το φάει το κεφάλι του;
Εμπειρικά θα απαντούσα εγώ.
Τώρα δε ξέρω.
Να, είναι αυτή η αμφιβολία πάλι,
που μου λέει και οι δυο.
Άκυρο, δεν το νιώθω πράγματι αυτό.
Ποιητική αδεία.
Τραγουδάκια ανεβασμένα στο προφίλ
και ερωτικά στιχάκια
κι ένας αργόσχολος να αναρωτιέται αν απευθύνονται σ' αυτόν.
Μπα.
Δε ξέρω.
Μπορεί.
Αν το θέαμα όμως μας έχει καταπιεί σε τέτοιο βαθμό,
που ξεπερνάει και τη συσσωρευμένη επικοινωνία,
μάλλον την πάτησα άλλη μια φορά.
Μάλλον θα φταίει το ότι δεν κάνω μουσική
ή το ότι από τις παπαριές που γράφω δεν έγινα γνωστός.
Ίσως αν έβαζα και ψαγμένες εικόνες να χα μεγαλύτερη απήχηση,
μα συνήθως επικεντρώνομαι στο να το παίζω κουλτούρα,
όχι να είμαι.
Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν και για τίποτα.
Μόνο στον εαυτό μου.
Και σε σένα,
που δεν είμαι εκεί.
Όχι ότι θες, 
αλλά να υπάρχουμε έστω στο ίδιο περιβάλλον.
Κι αν θες, μην το πάρεις στραβά.
Δεν στο ζητάω, μα θα θελα να με περιμένεις.
Σαν τον χρόνο.
Να προφτάσω λίγο.
Να μην ακολουθώ με κομμένη την ανάσα.
Τα ομορφότερα λόγια έμειναν σφηνωμένα σε κάποιο κεφάλι,
που απέφευγε να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη
και γι' αυτό τους στέρησε τον προορισμό τους.
Μια βαθιά λακκούβα στο δρόμο γεμάτη λάσπη είναι η απόρριψη.
Μπορείς αποφασιστικά να πάρεις το ρίσκο και να κάνεις το άλμα
ή να μείνεις δειλά στάσιμος εκεί, φοβούμενος πως μπορεί και να λερωθείς.
Και τα ζύγια βαραίνουν περισσότερο άμα δεν έχεις πλυντήριο.

Αντί νεύρων

Αν σε κάτι είμαι καλός,
είναι στο να σπάω νεύρα.
Αν σε αγαπάω, 
θα σου σπάσω τα νεύρα.
Κι αν δε σε γουστάρω,
ετοιμάσου για το χειρότερο σπάσιμο νεύρων που έχεις ζήσει.
-Και πώς θα τα ξεχωρίζω;
Από τα μάτια, φυσικά.
Και από το χαμόγελο.
Αν σε απασχολεί όντως η επανάσταση
και θες να ασχοληθείς στα σοβαρά με την πολιτική,
ετοιμάσου να χάσεις φιλίες.
Εκτός αν έχεις τρομερή υπομονή.
Σ' αγαπώ.
Ο κόσμος κοιμάται.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Είμαστε ξύπνιοι,
με τα μάτια ορθάνοιχτα,
προχωρώντας μπροστά αποφασιστικά
ή λαγοκοιμόμαστε
σκουντουφλώντας σε κάθε γωνιά;
Στο δρόμο της πρωτοπορίας
ή της μοτοπορείας;
Η ερειστικότητα είναι ένας μηχανισμός άμυνας
την χρειάζομαι.
Αν και πλέον μάλλον τη χρησιμοποιώ συνειδητά.
Όλα είναι στο κεφάλι,
μα πάλι θες το κίνητρο για να τα αποκρυσταλλώσεις.
Λίγος ελιτισμός και λίγη αναζήτηση αποδοχής.
Απαλή μουσική κι απόγνωση και γι' απόψε.
Εσύ, όλα καλά;

Μεταξύ μας

Αντικανονικός, φλογερός κι ανεπιθύμητος,
ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας.
Η αρρώστια μας αποδεκάτισε
κι εμείς ακόμα μαλώνουμε για το ποιος άντεξε περισσότερο.
Μα ήταν πάντα έτσι.
Ακριβής αποτύπωση της πραγματικότητας,
μέσα από ένα σουρεαλιστικό πρίσμα.
Κι αφού η ιστορία είναι υλισμός,
η ποίηση πως θα μπορούσε να διαφέρει;
Κι εσύ δεν ήσουν ποτέ οπαδός της διαλεκτικής.
Έμενες πάντα στην αντίθεση.
Αντισταθήκαμε και αρνηθήκαμε,
ματώσαμε και συνεχίσαμε,
για να νικηθούμε από το πιο μικρό.
Το πιο απερίσκεπτο.
Διαφωνήσαμε και βαδίσαμε κυνικά,
όταν o αγνότερος ρομαντισμός διέπει την επανάσταση.
Παραληρήματα επί παραληρημάτων
και
εξομολογήσεις επί εξομολογήσεων.
Σ’ ένα τοίχο, σ’ ένα ζώο, σ’ ένα παγκάκι.
Και θα παραμένουμε οι κούφιοι άνθρωποι,
όσο δε μιλάμε.
Μεταξύ μας,
όχι μόνοι μας.
Όχι άλλο μόνοι μας.

Φλογερές τοξίνες

Όταν αντικειμενοποιείς τις επιθυμίες σου
προσφέρεις υπόβαθρο στην κοινή λογική.
Το δυνατότερο ναρκωτικό είναι η αποδοχή
κι εγώ στη γωνία να ζητιανεύω πενηντάλεπτα προσοχής.
Αντί για κουτάλι,
γουστάρω να τη λιώνω πάνω σε φιλικά χαμόγελα
και να τη σουτάρω στις λίγες φλέβες που άντεξαν στη σήψη.
Αν δε σ’ αρέσει να μένεις μόνος στο τέλος της ημέρας,
βρες συγκάτοικο.
Οι ψευδαισθήσεις άλλωστε μας αντικατέστησαν.
Δίνω ορισμούς σε ό,τι με περιβάλλει.
Σε ό,τι με αποτελεί.
Και για ό,τι σου σπάω το κεφάλι.
Φωτιά στους εφήμερους έρωτες.
Φωτιά στα γαμήσια μιας νύχτας.
Φωτιά και στη σάπια πόλη,
να βρούμε την παραλία που τόσο ποθήσαμε.
Κάτω απ’ το ποτισμένο με ναρκωτικά πλακόστρωτο.
Οι αστοί μπορεί να στέρησαν την ελευθερία μας,
αλλά τουλάχιστον μας έδωσαν αυτά.
Να καταπραΰνουμε τα αγχωτικά επεισόδια,
τα οποία αυτοί προκαλούν.
Για αντάλλαγμα ίσως ασχοληθώ με την εθελοντική εργασία.
Να σας προσφέρω λίγη υπεραξία με των τσάμπα.
Δεν έχω συναισθήματα, μιλάω ξύλινα.
Και πεζά.
Μακάρι να έγραφα ποιήματα.
Με τα ομορφότερα λόγια να έντυνα αυτά που νιώθω.
Άσε με να σε απογοητεύσω.

(Αυτο)Καταστροφικά Πειρά(γ)ματα

Θέλω να γράψω κάτι.
Για σένα.
Αλλά βαριέμαι να γράφω.
Βαριέμαι και να σκεφτώ.
Θα στα λεγα, αλλά είσαι μακριά.
Και δε θα ‘σαι ποτέ εδώ.
Κρίνοντας.
Ανάμεσα, παραπατώντας
σε αβεβαιότητα και σταθερότητα,
προσπαθώ να ισορροπήσω.
Και το αποτέλεσμα,
το χάος.
Τελικά κατάφερα να γράψω.
Εγώ θέλω εδώ,
ενώ εσύ δε ξέρεις.
Και καταβάθος δε ξέρω ούτε εγώ.
Κι αυτό είναι το μαγικό.
Με ανέχομαι τόσα χρόνια.
Και με τρώει αν βρω αυτό που θέλω,
αν νιώσω τελικά την πληρότητα που το βρήκα.
Ή μετά από όλα αυτά τα χρόνια,
συναισθηματικών κενών,
απομόνωσης και απογοήτευσης,
με αγκάλιασε με τα αγκαθωτά της χέρια η απάθεια.
Όταν ενώνεις δύο ασταθή υλικά,
το αποτέλεσμα ίσως είναι καταστροφικό.
Το ελκυστικό, όμως, με τα πειράματα
είναι το αβέβαιο της κατάληξης.
Ας επιχειρήσουμε.
Μέχρι να καταστρέψει ο ένας τον άλλον
ή την αυτοκαταστροφή και των δύο.

Επιθυμίες

Ο έρωτας σου είναι τα κάγκελα στο μπαλκόνι.
Το πεισματάρικο σκαμνάκι κάτω απ’ τη θηλιά.
Ένα γενικευμένο β’ ενικό, πάντα
προσπαθώντας να με συγκροτήσω.
Με ένα ψαλίδι με κόβω κομμάτια
για να διευκολύνω την κοινωνική επανένταξη.
Ένα σκοτεινό δωμάτιο με σιγανή κλασσική μουσική
και τα δακρυσμένα μάτια σου να φεγγίζουν.
Θα ορκιζόμουν πως αντίκρισα την ευτυχία.
Η συγκεκριμενοποίηση των συναισθημάτων
σημαίνει την οριστική αποδυνάμωσή τους.
Σε αγαπώ αφαιρετικά.
Μα αν το θες πιο συγκεκριμένα
σε αγαπώ αφαιρώντας εμένα.
Θα ήθελα να σου κάνω τον πιο αμήχανο έρωτα
και όταν τελειώσεις, να κλάψω γοερά μες στα σεντόνια.
Να ζήσω την πιο κρύα νύχτα του κόσμου
μαζί σου.
Και αν κρυώσεις
θα ανάψω μια φωτιά από ανασφάλειες, φοβίες και αστούς.
Και αν κρυώνεις ακόμα
θα ορμήσω ολόκληρος μες στη φωτιά.
Για να ζεσταθούμε και οι δύο.
Θα ήθελα να με έχεις αγκαλιά
και να ακούμε την πιο θλιβερή σονάτα.
Να σε ψιλαφήσω.
Να πιάσω το χέρι σου
και να αμφισβητήσουμε τη βαρύτητα.
Τις στιγμές που χάνομαι από εμένα
αν και ξέρεις που βρίσκομαι
να μη μου λες.
Και όταν θέλω να παίξουμε κρυφτό
να φέρνεις επίμονα αντιρρήσεις
λέγοντας μου πως πρέπει να σταματήσω πια να κρύβομαι απ’ ότι με τρώει.
Πως κουράστηκες να τα φυλάς.
Το μόνο που δε θέλω είναι να με ρωτάς αν είμαι καλά.
Γιατί δε θέλω να σου λέω ψέμματα.