Ανάγκη

Ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα τα Σάββατα.
Θυμάμαι, πως πάντα με έπνιγε αυτή η μιζέρια
της μικροαστικής διασκέδασης που ανέβλυζε από παντού.
Το ότι είναι η μέρα που πρέπει να περάσουμε καλά.
Τώρα έχω έναν ακόμα λόγο να τα απεχθάνομαι,
μιας κι εσύ Σάββατο έφυγες.
Στην πραγματικότητα ποτέ δε θεωρούσα αυτά που γράφω ποιήματα.
Δεν είναι τίποτα περισσότερο,
τίποτα λιγότερο,
από ανάγκη.
Ανάγκη να αποτυπώσω τις σκέψεις μου,
αφού δεν έχω κανέναν για να το κάνω προφορικά.
Οι φίλοι μου αμφιβάλω αν ενδιαφέρονται γι' αυτές,
κυρίως γιατί αμφιβάλω πως είμαστε φίλοι.
Με την λεξιλογική έννοια του όρου.
Απλά ορισμένα άτομα που περνάμε χρόνο μαζί,
γιατί δεν την παλεύουμε μόνοι,
χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιαστική επικοινωνία ή ενδιαφέρον.
Ανάγκη λοιπόν, όχι ποιήματα.
Κακόγουστα, ηλίθια και ανέμπνευστα.
Σίγουρα δε θα άρεσαν ποτέ σε κανέναν.
Η αλήθεια είναι,
πως τόσο καιρό έγραφα,
χωρίς να απευθύνομαι κάπου ή σε κάποιον συγκεκριμένα.
Περισσότερο έγραφα για την ανάγκη της επικοινωνίας,
ακόμα και όταν έγραφα κάτι που φαινόταν πιο στοχευμένο,
το έγραφα μόνο και μόνο επειδή ανέκαθεν με συνέπαιρνε το κόνσεπτ του έρωτα.
Και η ειρωνεία είναι πως τώρα,
νιώθω σαν όλα όσα έχω γράψει,
να μιλούν για σένα.
Δεν εννοώ πως ήταν καρμικό να βρεθούμε και να 'μαστε μαζί
ή άλλες τέτοιες χίπικες αηδίες.
Απλώς το ότι βρήκαν τον προσανατολισμό τους.
Ίσως ποτέ να μην πίστεψες εντελώς το πως νιώθω πραγματικά,
όχι για σένα,
αλλά για το βάρος στο στήθος μου.
Για όλα αυτά που σου 'λεγα τα ξημερώματα ,
όταν έφευγα φρικαρισμένος από το σπίτι
και σε έπαιρνα τηλέφωνο.
Δεν φταις όμως εσύ γι' αυτό,
γιατί δε με έχεις δει ποτέ έτσι.
Γιατί όταν είμαστε μαζί,
ξεχνάω οτιδήποτε μου τρώει τα σωθικά.
Το γέλιο σου είναι ελιξήριο για κάθε μέρα που σπατάλησα στο σπίτι,
τα τελευταία 5 χρόνια προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να την παλέψω.
Όμως όλα αυτά,
όλα αυτά τα καταραμένα τρωκτικά δεν είχαν φύγει.
Απλώς είχαν πέσει σε λήθαργο.
Και σιγά σιγά έχουν αρχίσει να συνέρχονται.
Είναι τόσα πολλά που θα θελα να σου πω,
φοβόμουν όμως πως θα νιωθες πως πνίγεσαι
και ακόμα χειρότερα, πως δε θα 'θελες καν να σε τραβήξω στην επιφάνεια.
Όχι γιατί είναι άσχημα,
αλλά το ακριβώς αντίστροφο.
Τα ομορφότερα συναισθήματα είναι αυτά που μας βαραίνουν τις περισσότερες φορές,
η ευθύνη που αυτά φέρουν.
Το ημερολόγιο ενός τρελού είναι.
Αν και δε νομίζω πως μπορώ πλέον να γράψω.
Το μόνο που μου μένει τώρα,
είναι να περιμένω αυτές τις δυο βδομάδες να περάσουν,
ώστε να μπορέσω να εξαργυρώσω το εισιτήριο
και να είμαι εκεί.
-Ναι, αλλά και μετά; Τι;
Δε ξέρω.
Σου έχω πει, πως δε μου αρέσει να μιλάω υποθετικά.
Αυτό που ξέρω σίγουρα,
είναι πως θα 'θελα να βάλουμε μια τεράστια φωτιά σε όλες τις γαμημένες λεωφόρους,
τους δρόμους και τις εθνικές οδούς.
Μη με ξεχνάς.
Μη με ξεχάσεις.

Days

Δεν θα πειράξω τίποτα.
Θέλω να τα αφήσω όλα όπως έχουν.
Τον καναπέ δε θα τον σηκώσω.
Θα τον αφήσω ανοιχτό, όπως τον είχαμε
να μου θυμίζει τις ατελείωτες ώρες που καθόμασταν
και κάτι θα βλέπαμε, κάτι θα συζητάγαμε
θα παίζαμε, θα τρώγαμε, θα πίναμε
θα κάναμε έρωτα.
Ούτε τα τασάκια θα αδειάσω,
να μου θυμίζουν πως εδώ κάποτε ήταν και κάποιος άλλος,
που κάπνιζε.
Άλλωστε θα έχουν ακόμα πάνω τη γεύση των χειλιών σου.
Το μαξιλάρι που κοιμόσουν δε θα το βάλω κάτω από τον καναπέ,
θα το κρατήσω όπως είναι,
από τη μέσα πλευρά του κρεβατιού.
Τη λεκάνη δε θα τη βγάλω έξω στο μπαλκόνι,
θα την κρατήσω εκεί, δίπλα από το κρεβάτι,
να μου θυμίζει το πόσο αγχωμένη ήσουν,
ακόμα και όταν ήσουν μεθυσμένη,
για το αν έκανες ή είπες κάτι που μπορεί να με ενόχλησε,
óταν το μόνο πράγμα που με ενοχλούσε,
ήταν το ότι ήξερα πως κάποια στιγμή θα σε έχανα.
Δε στο έχω πει ποτέ,
αλλά προσπαθούσα να προετοιμαστώ από την πρώτη μέρα γι' αυτό,
προσπαθούσα συνεχώς να συνειδητοποιήσω πως μια μέρα,
δε θα είμαστε πλέον μαζί,
ώστε όταν έρθει αυτή η γαμημένη -όπως και ήρθε-
να μου είναι λιγότερο βασανιστικό.
Όμως παπάρια.
Μόλις γύρισα σπίτι και είδα το πόσο άδειο είναι,
ότι τα ρούχα σου πλέον δεν είναι στοιβαγμένα μαζί με το backpack,
δίπλα από την τηλεόραση,
ότι το ράφι στην ντουλάπα ήταν πλέον άδειο,
ότι έλειπε η οδοντόβουρτσα σου και τα πράγματα σου από το μπάνιο,
ξέσπασα στα κλάματα.
Ήταν η στιγμή που το κατάλαβα για πρώτη φόρα,
πως πλέον δε θα κοιμάμαι
και δε θα ξυπνάω δίπλα σου.
Πως δε θα ξανακούσω να μου λες το πόσο με θες
και ούτε θα ξανακλάψεις στην αγκαλιά μου,
για τον οποιονδήποτε λόγο.
Ανάθεμα.
Αν μπορούσα θα κρατούσα μέχρι και τα πιάτα
και τις κατσαρόλες άπλυτες.
Θα φυλάξω το κλειδί απ' τις εστίες σαν την πιο ανοξείδωτη ελπίδα,
πως τουλάχιστον κάποια μέρα θα ξανανέβεις για τα πράγματα σου
και θα σε δω.
Μου ζήτησες να πάω να πετάξω τη γρανίτα.
Φοβάμαι όμως, οτι αν μπω στο δωμάτιο σου
θα με καταπιεί ακόμα περισσότερο η απελπισία,
από τις αναμνήσεις.
Όπως την πρώτη φορά που πήγες να μείνεις μόνη σου.
Και εν τέλει δεν έμεινες μόνη.
Θυμάσαι;
Συνεχιζω να μη θέλω να σε αφήσω μόνη.
Δε θα ξεχάσω ούτε μία από αυτές τις ιερές μέρες μαζί σου,
όπως λέει και το τραγούδι,
το τραγούδι που μου ζήτησες να μην ακούσω όταν έφευγες τότε από το σπίτι,
το καλοκαίρι.
Όμως εγώ το άκουγα, κρυφά.
Γιατί νόμιζα πως όλο αυτό θα τέλειωνε εκεί,
σε αυτές τις 3 μέρες,
όμως όχι.
Ευτυχώς όχι.
Και τώρα έχω μείνει με δύο πράγματα να μετανιώνω.
Το ένα, είναι πως ακόμα αμφιβάλω αν κατάφερα να σου δείξω όλα όσα νιώθω για σένα
και όλα όσα σημαίνεις για μένα.
-συνειδητά παρέλειψα τον Αόριστο-
Το άλλο, είναι πως εν τέλει δε σου μαγείρεψα ποτέ,
όπως σου είχα υποσχεθεί πως θα κάνω.
Εξακολουθώ να θέλω να πάω κάποιο ταξίδι μαζί σου.
Δε θα ξεχάσω.
Και θέλω να πιστεύω ούτε εσύ.
Άλλωστε, πάντα θα έχουμε την πρώτη σελίδα του Queer.

Μπίτερσουιτ Σύμφονι

Τα μάτια σου είναι ένα ξεχωριστό είδος τέχνης.
Αυτό που δεν το ξέρω, μα θέλω να το μάθω.
Λεπτομερώς.
Ο ποιητής είναι συνδεδεμένος με την μούσα του και το αντίστροφο.
Εξ' ορισμού.
Διαφορετικά κανείς δεν είναι ολοκληρωμένος.
Τα θέλω και οι συνθήκες.
Οι συγκυρίες που πάντα κουράζουν.
Και ο συσχετισμός δυνάμεων που άλλη μία φορά δεν είναι με το μέρος σου.
Μα ως πρωτοπορία αυτή είναι η αποστολή σου, στο κάτω κάτω.
Να τον αλλάξεις.
Υποθέσεις και σκέψεις για την κατάληξη,
όταν η αφετηρία ακόμα μοιάζει θολή.
Το τέλος όμως είναι η μαγεία,
μόνο αν έχεις κουραστεί από τη διαδρομή.
Κι εγώ όποτε σε βλέπω κρατώ την αναπνοή μου,
για να μη λαχανιάσω.

Αμφίβολη απόρριψη

Επ, τι λέει;
Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Δεν τα λέμε συχνά πια.
Ακόμα με ψάχνω,
αν και πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο.
Τι με προβληματίζει;
Το ότι φοβάμαι να παραδεχτώ ορισμένα πράγματα.
Φοβάμαι να με παραδεχτώ.
Γιατί;
Ε, οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Άστα τώρα αυτά.
Εσύ, ποια τα νέα σου;
Ναι μαλακία ερώτηση, ξέρω.
Άβολη και ποτέ δεν ενδιαφέρεται κανείς για την απάντηση.
Άλλωστε, τα ίδια θα απαντήσεις ξερά.
Τρώω αμφιβολίες για να γεμίζω τον χρόνο μου.
Κι αν αγαπήσεις,
να 'σαι έτοιμος να ανοίξεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κι αν με αγαπήσεις,
να 'σαι έτοιμη να το παραδεχθείς.
Η ανασφάλεια δεν μου αφήνει χώρο για υπονοούμενα,
αν και οι αμφιβολίες πάντα θα υπάρχουν.
Ποιος θα το φάει το κεφάλι του;
Εμπειρικά θα απαντούσα εγώ.
Τώρα δε ξέρω.
Να, είναι αυτή η αμφιβολία πάλι,
που μου λέει και οι δυο.
Άκυρο, δεν το νιώθω πράγματι αυτό.
Ποιητική αδεία.
Τραγουδάκια ανεβασμένα στο προφίλ
και ερωτικά στιχάκια
κι ένας αργόσχολος να αναρωτιέται αν απευθύνονται σ' αυτόν.
Μπα.
Δε ξέρω.
Μπορεί.
Αν το θέαμα όμως μας έχει καταπιεί σε τέτοιο βαθμό,
που ξεπερνάει και τη συσσωρευμένη επικοινωνία,
μάλλον την πάτησα άλλη μια φορά.
Μάλλον θα φταίει το ότι δεν κάνω μουσική
ή το ότι από τις παπαριές που γράφω δεν έγινα γνωστός.
Ίσως αν έβαζα και ψαγμένες εικόνες να χα μεγαλύτερη απήχηση,
μα συνήθως επικεντρώνομαι στο να το παίζω κουλτούρα,
όχι να είμαι.
Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν και για τίποτα.
Μόνο στον εαυτό μου.
Και σε σένα,
που δεν είμαι εκεί.
Όχι ότι θες, 
αλλά να υπάρχουμε έστω στο ίδιο περιβάλλον.
Κι αν θες, μην το πάρεις στραβά.
Δεν στο ζητάω, μα θα θελα να με περιμένεις.
Σαν τον χρόνο.
Να προφτάσω λίγο.
Να μην ακολουθώ με κομμένη την ανάσα.
Τα ομορφότερα λόγια έμειναν σφηνωμένα σε κάποιο κεφάλι,
που απέφευγε να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη
και γι' αυτό τους στέρησε τον προορισμό τους.
Μια βαθιά λακκούβα στο δρόμο γεμάτη λάσπη είναι η απόρριψη.
Μπορείς αποφασιστικά να πάρεις το ρίσκο και να κάνεις το άλμα
ή να μείνεις δειλά στάσιμος εκεί, φοβούμενος πως μπορεί και να λερωθείς.
Και τα ζύγια βαραίνουν περισσότερο άμα δεν έχεις πλυντήριο.

Αντί νεύρων

Αν σε κάτι είμαι καλός,
είναι στο να σπάω νεύρα.
Αν σε αγαπάω, 
θα σου σπάσω τα νεύρα.
Κι αν δε σε γουστάρω,
ετοιμάσου για το χειρότερο σπάσιμο νεύρων που έχεις ζήσει.
-Και πώς θα τα ξεχωρίζω;
Από τα μάτια, φυσικά.
Και από το χαμόγελο.
Αν σε απασχολεί όντως η επανάσταση
και θες να ασχοληθείς στα σοβαρά με την πολιτική,
ετοιμάσου να χάσεις φιλίες.
Εκτός αν έχεις τρομερή υπομονή.
Σ' αγαπώ.
Ο κόσμος κοιμάται.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Είμαστε ξύπνιοι,
με τα μάτια ορθάνοιχτα,
προχωρώντας μπροστά αποφασιστικά
ή λαγοκοιμόμαστε
σκουντουφλώντας σε κάθε γωνιά;
Στο δρόμο της πρωτοπορίας
ή της μοτοπορείας;
Η ερειστικότητα είναι ένας μηχανισμός άμυνας
την χρειάζομαι.
Αν και πλέον μάλλον τη χρησιμοποιώ συνειδητά.
Όλα είναι στο κεφάλι,
μα πάλι θες το κίνητρο για να τα αποκρυσταλλώσεις.
Λίγος ελιτισμός και λίγη αναζήτηση αποδοχής.
Απαλή μουσική κι απόγνωση και γι' απόψε.
Εσύ, όλα καλά;

Μεταξύ μας

Αντικανονικός, φλογερός κι ανεπιθύμητος,
ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας.
Η αρρώστια μας αποδεκάτισε
κι εμείς ακόμα μαλώνουμε για το ποιος άντεξε περισσότερο.
Μα ήταν πάντα έτσι.
Ακριβής αποτύπωση της πραγματικότητας,
μέσα από ένα σουρεαλιστικό πρίσμα.
Κι αφού η ιστορία είναι υλισμός,
η ποίηση πως θα μπορούσε να διαφέρει;
Κι εσύ δεν ήσουν ποτέ οπαδός της διαλεκτικής.
Έμενες πάντα στην αντίθεση.
Αντισταθήκαμε και αρνηθήκαμε,
ματώσαμε και συνεχίσαμε,
για να νικηθούμε από το πιο μικρό.
Το πιο απερίσκεπτο.
Διαφωνήσαμε και βαδίσαμε κυνικά,
όταν o αγνότερος ρομαντισμός διέπει την επανάσταση.
Παραληρήματα επί παραληρημάτων
και
εξομολογήσεις επί εξομολογήσεων.
Σ’ ένα τοίχο, σ’ ένα ζώο, σ’ ένα παγκάκι.
Και θα παραμένουμε οι κούφιοι άνθρωποι,
όσο δε μιλάμε.
Μεταξύ μας,
όχι μόνοι μας.
Όχι άλλο μόνοι μας.

Φλογερές τοξίνες

Όταν αντικειμενοποιείς τις επιθυμίες σου
προσφέρεις υπόβαθρο στην κοινή λογική.
Το δυνατότερο ναρκωτικό είναι η αποδοχή
κι εγώ στη γωνία να ζητιανεύω πενηντάλεπτα προσοχής.
Αντί για κουτάλι,
γουστάρω να τη λιώνω πάνω σε φιλικά χαμόγελα
και να τη σουτάρω στις λίγες φλέβες που άντεξαν στη σήψη.
Αν δε σ’ αρέσει να μένεις μόνος στο τέλος της ημέρας,
βρες συγκάτοικο.
Οι ψευδαισθήσεις άλλωστε μας αντικατέστησαν.
Δίνω ορισμούς σε ό,τι με περιβάλλει.
Σε ό,τι με αποτελεί.
Και για ό,τι σου σπάω το κεφάλι.
Φωτιά στους εφήμερους έρωτες.
Φωτιά στα γαμήσια μιας νύχτας.
Φωτιά και στη σάπια πόλη,
να βρούμε την παραλία που τόσο ποθήσαμε.
Κάτω απ’ το ποτισμένο με ναρκωτικά πλακόστρωτο.
Οι αστοί μπορεί να στέρησαν την ελευθερία μας,
αλλά τουλάχιστον μας έδωσαν αυτά.
Να καταπραΰνουμε τα αγχωτικά επεισόδια,
τα οποία αυτοί προκαλούν.
Για αντάλλαγμα ίσως ασχοληθώ με την εθελοντική εργασία.
Να σας προσφέρω λίγη υπεραξία με των τσάμπα.
Δεν έχω συναισθήματα, μιλάω ξύλινα.
Και πεζά.
Μακάρι να έγραφα ποιήματα.
Με τα ομορφότερα λόγια να έντυνα αυτά που νιώθω.
Άσε με να σε απογοητεύσω.